پ مثل پدر

امروز فارغ از اختلاف چپ و راست...

به دور از هیاهوی کوچه ها و خیابان ها...

در فرار از محیط به اصطلاح علمی و فرهنگی دانشگاه...

برای برداشتن باری از زندگی...

در پی پیداکردن تکه نانی حلال...

بدنبال اولین جمله مدرسه ام：" بابا نان داد" ...

وارد مغازه هشت متری پدرم شدم!!!

مغازه ای که تمام کودکی ام را در آن سپری کرده ام...

پیش مردی که از آن زمان، حرف ها و کارهای بزرگ را یادم داد...

مردی که اجازه نداد دنبال هر کار بیهوده ای بروم و هدفمند زندگی کردن را سرلوحه زندگی ام.قرار داد...

مردی که باعث و بانی این شد که از دوستان هم سن و سالم سبقت بگیرم...

و این مرد بزرگ، پدر مهربانم بود...

هرجا که زمین خوردم دستم را گرفت، بهتربگویم اصلا اجازه زمین خوردن نداد...

و حتی اجازه نداد کمبودی در زندگی خودم احساس کنم...

و من در ناز و نعمت سفره خان پدری بدین جا رسیدم...

و اما پدرم؛ 

شجره طیبه

ن والقلم و ما یسطرون...

چند روزی است که دارم، به شجره طیبه و درخت تناوری که امام روح االله متصور بودند، می اندیشم. به درخت پرثمری که شکوفه های آن بوی بهار وصل و طراوت یقین عشق می دهد. به درختی که برگ هایش وقتی میریزند، که طلا می شوند، آن هم طلای ناب... و برگ هایش پای درختی که از او بالیده اند ریخته و خود عامل رشدی برای این شجره طیبه می شوند...  به مدرسه عشق و مکتب شاهدان و شهیدانی که پیروانش، بر گلدسته های رفیع آن اذان شهادت و رشادت سر می دهند و دانش آموختگانشان، معلمانی می شوند که همچون شمع می سوزند و روشنی می بخشند... به میقات پا برهنگانی که نام و نشان در گمنامی و بی نشانی برده اند...